Ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας...

Συνήθως σε ένα ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκου το θέαμα δεν είναι καλό, υπάρχει σκοπιμότητα των φάσεων, κάθε ομάδα θέλει να νικήσει αλλά περισσότερο να μην χάσει γιατί τα αποτελέσματα μιας ήττας από έναν "αιώνιο" αντίπαλο μοιάζουν με βαθιά τραύματα που αργούν να επουλώσουν.
Για το χθεσινό ντέρμπι δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα. Από την μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού έλειπαν οι Λεντέσμα, Στολτίδης, ο Τζόλε υποχρεώθηκε να αφήσει τα άκρα και να οργανώσει το παιχνίδι στον χώρο του κέντρου, ο Πάτσα είχε να παίξει 10 χρόνια σε αυτή τη θέση, ο Λούα-Λούα ήταν εξαφανισμένος, ενώ από την δεξιά πλευρά φαινόταν μόνο ο Τοροσίδης.
Συμφωνώ με τους περισσότερους, κάκιστη η εικόνα του Ολυμπιακού, κακή εμφάνιση από τα ατού του εκτός φυσικά του Αντώνη και του φιλότιμου Τάσου Πάντου, επηρεασμένος ο Γκαλέτι από την ασθένεια του, ενώ ο Μενδρινός φάνηκε ανέτοιμος για ένα τέτοιο παιχνίδι.
Και όμως αυτός ο κακός Ολυμπιακός, με τις μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές του, με την αδυναμία του κέντρου να τροφοδοτήσει τα άκρα και τον σέντερ φορ και την άμυνα που δεν έμπνεε την εμπιστοσύνη ήρθε ισόπαλος με ένα γκολ που προήθλε από καθαρό άουτ, με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι, με ένα δοκάρι και μια κλασική ευκαιρία του Ντάρκο στο 85.
Σίγουρα ο αγώνας αυτός δεν ήταν ότι καλύτερο για τον Ολυμπιακό και έδειξε τις αδυναμίες του στο κέντρο. Κοιτάζωντας το παιχνίδι όμως με μια πιο ψυχρή ματιά, παρατηρείς πως όλα συναινούσαν σε μια εξαίρεση, εξαίρεση το καλό θέαμα, εξαίρεση η κακή μέρα των ατού.
Περιμένουμε να δούμε αν την Τετάρτη επιβεβαιωθεί και ο κανόνας...
RedArmy