Κβό βάντις Πίνχας;

Η αλήθεια είναι πως όταν το καλοκαίρι του 2006 ο μπασκετικός Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Πίνι Γκέρσον, υπήρχε μια αισιοδοξία στις τάξεις των οπαδών. Δεν μπορεί σου λέει προπονητής τόσων τίτλων, τρεις φορές πρωταθλητής ευρώπης και παράλληλα "κακός δαίμονας" του Ομπράντοβιτς...
Δεν μπορεί σου λένε οι οπαδοί με τέτοιο ρόστερ το οποίο είναι το τριπλάσιο σε σχέση με αυτό που διαχειρίστηκε ο Καζλάουσκας, με έναν Σκορτσιανίτη που μπροστά του διάσημοι σέντερ του ΝΒΑ έπεφταν σαν τραπουλόχαρτα στον ιστορικό ημιτελικό της εθνικής Ελλάδος απέναντι στους Αμερικανούς για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006 στην Κίνα.
Δεν μπορεί μια στρωμένη ομάδα που για ένα καλάθι έχασε την πρόκριση στο Final Four απέναντι στον κολοσσό των εκατομμυρίων, την Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον...
να πάει χειρότερα.
Οι Αγγελόπουλοι έκαναν το χατήρι του κόσμου αλλά και το χατήρι του προπονητή. Οι πολυδάπανες μεταγραφές των Ματσιγιάουσκας, Στακ, Ντόμερκατ, Σκούνι Πεν, Άκερ, Μπουρούσης, και η λίστα πάει μακριά ακόμα έδωσαν ένα όραμα μιας ομάδας που θα κάνει πρωταθλητισμό.
Και τελικά τι πέτυχε ο κύριος Γκέρσον; πέρισυ έχωντας ουσιαστικά έναν αντίπαλο κατάφερε να χάσει ακόμα και την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, να χάσει τον Σκορτσιανίτη που κάνει μια υπερπροσπάθεια να επανέλθει (και θα τα καταφέρει!), ενώ όσον αφορά την ευρωλίγκα ας το αφήσουμε καλύτερα...
Μπορεί να υπήρχε η δικαιολογία του τραυματισμού του Μάτσε, όμως η ομάδα σε κανένα σχεδόν μέρος της σεζόν δεν έδειξε την πραγματική της δυνατότητα, εκτός βέβαια από τους αγώνες για τα πλεϊ οφ του πρωταθλήματος.
Και ενώ ο κόσμος ζητούσε την απομάκρυνση του Γκέρσον, ο άδικος τρόπος με τον οποίο χάθηκε το πρωτάθλημα, πείσμωσε τον ίδιο και τους Αγγελοπουλέους. Έγιναν ακόμα μεγαλύτερες μεταγραφές Τζάκσον, Γούντς, Ρόμπερτς, Γκρήρ, Τεόντοσιτς, Τσακαλίδης, Μπλάκνεϊ, Βασιλειάδης... οι απαιτήσεις της ομάδας έγιναν ακόμα μεγαλύτερες, το αποτέλεσμα όμως μέχρι στιγμής το ίδιο. Η διαφορά του περσινού Ολυμπιακού με τον φετινό είναι η ύπαρξη επιπλέον ποιοτικών παικτών που του καθάρισαν ορισμένα παιχνίδια (βλέπε Τζάκσον με το Ρέθυνμο) και η σφαλιάρα με την Πρόκομ έδειξε τις αδυναμίες αυτής της ομάδας να κερδίσει τα δύσκολα παιχνίδια. Όταν τα ατού της ομάδας βρεθούν στην μέρα τους, είναι ικανά να πετύχουν πάνω από 100 πόντους, τα παιχνίδια όμως δεν κερδίζονται με την λογική του "όποιος βάλει τα περισσότερα...".
Ο Γκέρσον δηλώνει πως δεν είναι ευχαριστημένος από την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα, όμως και ο ίδιος δεν δείχνει έμπρακτα πως μπορεί να αλλάξει την εικόνα αυτή. Τα "τρυκ" με την άμυνα ζώνης για να περιορίσεις το σκορ δεν πιάνει σε όλα τα παιχνίδια, παίζοντας όμως και μια άμυνα ζώνης δεν σημαίνει πως παίζεις και καλή άμυνα σαν ομάδα.
Θα μπορούσα να αναφερθώ ακόμα περισσότερο στην εικόνα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός του Πίνι Γκέρσον, όμως δεν πιστεύω πως έχει άλλο νόημα αυτή η κουβέντα, άλλωστε και ο τίτλος νομίζω πως τα λέει όλα από μόνος του...
Το που θα καταλήξει ο συγγεκριμένος Ολυμπιακός, ουδείς γνωρίζει και στο τέλος θα κριθούν όλα, είδωμεν...
RedArmy